بیماری درخودماندگی می‌تواند زندگی فرد را بسته به علائم به صورت خفیف تا شدید تحت تاثیر قرار دهد. شیوع اوتیسم در پسران حدود 5 تا 4 برابر دختران است. علائم اوتیسم در همان سه سال اول زندگی کودک قابل تشخیص می‌باشد اما با این حال در سنین 36-18 ماهگی بارزتر خواهد شد؛ چرا که نشانه‌های بارز اختلالات طیف اوتیسم تاخیر یا انحراف در رشد مهارت‌های اجتماعی، شناختی و ارتباطات کلامی و غیر کلامی کودک است.

دلایل اختلال اوتیسم

علت قطعی اختلالات طیف اوتیسم مشخص نیست با این حال عوامل زیر را در بروز درخودماندگی موثر شناخته شده اند:

_ نقش عوامل ارثی یا ژنتیکی

_ صدمه‌های احتمالی پیش از تولد مانند اختلال در اکسیژن رسانی حین زایمان

_ افزایش حجم مغز در لوب‌های پس سری، آهیانه، گیجگاهی

_ سطوح غیر طبیعی انتقال دهنده‌های دوپامین و سروتونین در مایع مغزی_ نخاعی

نشانه های اختلال اوتیسم

نشانه‌های زیر در کودکان مبتلا به اوتیسم یا بیماری درخودماندگی از خفیف تا شدید مشخص می‌شود. با توجه به شدت بیماری کودک تحت درمان و آموزش قرار می‌گیرد. برخی از این نشانه‌ها عبارتند از:

_اجتناب از تماس چشمی و تماس فیزیکی با دیگران

_تمایل به تنهایی، عدم پاسخ به لبخند والدین پس از 6 ماهگی، داشتن ارتباط محدود و کم با اطرافیان، عدم تمایل به جواب دادن به صداها و دیگران و بی توجهی نسبت به محرک‌های محیطی

_تکان خوردن، چرخیدن و انجام دیگر حرکات تکراری و رفتارهای کلیشه ای

_تاخیر در حرف زدن، صحبت‌های تکراری با کلمات و عبارات کوتاه

_ناتوانی در بروز هیجانات و احساسات خود و فهم احساسات دیگران

_عدم انطباق با تغییرات کوچک در زندگی روزمره و تمایل به حفظ ثبات در موقعیت‌های مختلف

_مشکلات جسمی مانند هماهنگی ضعیف بین اجزای بدن، کنترل ضعیف دست، مشکلات معده مانند یبوست

_پرخاشگری و امکان آسیب رساندن به خود و دیگری

علاوه بر نشانه‌های ذکر شده، والدین و متخصصان می‌توانند با شناسایی نشانه های اولیه اوتیسم، هر چه زودتر برای درمان اقدام نمایند.